Orentroost
Een korte update vanuit Belgique.
Om te beginnen; Gnarls Barkley's "Smiling Faces" is orentroost. Een auditieve verademing tussen het montone hitradio-geweld. Barkley orchestreert een aangename, positieve veelstemmigheid in zijn compositie, die dwingt tot luisteren. Niet voor niets merkte een You - Tuber op: 'This song is bloody underrated!' Want het spacy "Smiling Faces" is in dit bederfelijke land natuurlijk weer geen hit geworden. Zodra er (neo) avant - garde om de hoek komt kijken, blijken de oren van Nederlanders vol oorsmeer te zitten. In elk geval heb ik het nummer - tijdens een treinreis van Praag naar Amsterdam - 109 maal de revue laten passeren op mijn Creative Zen (net zo lang tot mijn hele ziel en zaligheid erdoor verzadigd was)
Die Creative Zen is een stukje paradijs op aarde. Zeker nu ik als journalist stad en land afreis. Tijdens die eindeloze reizen vormt die minidatabase het vaccin tegen verveling en het oeverloze gebazel van gepeupel om me heen.
Tegelijkertijd worstelde ik me door een nieuwe stapel boeken heen. Tegenwoordig worden er echter zoveel nieuwe 'Catcher in the rye's', en uitgegeven, dat het 'a hell of a job' is geworden om het koren van het kaf te scheiden (om maar even in de beeldspraak te blijven, ahum). Bovendien heb ik een lage bullshit tolerantie factor. Na enkele bladzijden hou ik het meestal voor gezien. Uitzonderingen bevestigen die regel(maat)
Zo las ik Tegenstrijdige verlangens, de debuutroman van ex-dorpsgenoot Armand Houben (37). Zijn verhaal over de Amsterdamse kunsthistorica Eva die haar innerlijke lokroep volgt, wist me bij tijd en wijlen te boeien, en voor een ex-ABP-er zonder literaire voedingsbodem is het beslist niet onverdienstelijk 'gecomponeerd' doch heb ik "een maar". Bij tijd en wijlen vond ik het te moralistisch (waarom werken boeken met boodschappen meestal niet?) Het mooiste boek van dit jaar komt op conto van Alex Boogers. "Het sterkste meisje van de wereld" is, zoals Leon Verdonschot het stelde bij zijn eerdere werk, "rauw als Bukowski". Booger's zielroerselen over zijn (in zijn ogen) mislukte schrijversloopbaan zijn zo eerlijk beschreven dat de tranen in mijn ogen stonden. Dan Hassan Bahara, wiens aanwezigheid in literair Wonderland opvalt alsknipperende neonreclame. De geschiedenis van de rebelse Kader Zeroual (17), die in zijn debuut 'Een verhaal uit de stad Damsko' in een negatieve spiraal geraakt, is sinds het verschijnen weliswaar niet ingeslagen als een bom maar heeft sluimerend de aandacht weten te gijzelen van tout le monde. Een verdienste voor deze heerlijk, arrogante troetelMarokkaan wiens stem anderen het zwijgen lijkt op te leggen. Want onze door de Islam geobsedeerde samenleving grijpt elke gelegenheid aan om de massa-psychose rondom het woestijngeloof buiten proporties te drijven, en daar werkt B. volgaarne aan mee. Persoonlijk ben ik die discussie over hoofddoekjes, Wilderianen, en Mohammed's kinderliefde een beetje zat.
Me met echte zaken bezighouden? Mannen die in de steek gelaten worden door vrouwen, liefde die niet zijn kan, verliezen en nooit meer weeromkomen, angsten die je uit je slaap houden, je moeder en je afvragen waar ze is, schuld aan je kinderen en hoe het ooit te kunnen goedmaken, etc? Ik laat maar een scheet. Elke film en elk boek hierover brengt me verder en elk boek en elke film over "hoofddoekjes ja, of hoofddoekjes nee", werpt me terug in de tijd. En ik wil niet terug in de tijd, want nostalgie is de dood.’(Een gegeven waarover ik vorige week nog uitgebreid gesproken heb bij Studio Brussel, maar dit even terzijde) In plaats daarvan focus ik me liever op wat komen gaat; namelijk; een uitdagende looping in de rollercoaster van mijn bestaan. Met Barkley als orentroost. Wat? Waar? Hoe? Dat onthul ik aanstonds.
Was knowing your weakness what made you strong?