Tuesday, November 03, 2009

Macaber Amsterdam

Ze had een bleke gelaatskleur alsof ze zo uit de romantische school was gestapt. Ging gekleed in een lange, leren jas en had haar haar met een lok over een oog gestyled. Almost gothic. Ze lachte haar tanden bloot en stelde zich aan me voor: 'Hi. My name is A. I'm an actress, I come from Paris.'
Onze blikken bleven in elkaar haken.
'Wat zie je er fantastisch uit.' Stotterde ik in mijn beste steenkolen-engels. Schaamteloos legde ze uit dat ze al haar bizar ogende kleding zelf maakte waarbij de Rococo-tijd - als bron van inspiratie fungeerde. Zeven glazen rode wijn en duizenden woorden verderop in de tijd bereikten we het fatale moment van afscheid nemen. Maar wat schetste mijn verbazing? In tegenstelling tot 99 procent van alle andere vrouwen die ik trachtte te veroveren, vroeg zij:
'Do you wanna come home with me tonight. Erick?'
Ik slikte.
'Why not? Where do you live?' Vroeg ik (volstrekt onnozel bedenk ik nu BTW)
'Well, I'm renting a room from a girlfriend of mine for the moment.'
'O, cool. Where?'
'Linnaeusstreet, you wanna take a cab?'
Het jachtige decor van de Kleine Komedie verstilde even. Verbluft inventariseerde ik de situatie. Ik geef toe; het had zomaar een fragment uit mijn hoogzwanger typoscript "Ondergangsgelovigen" kunnen zijn. Maar dit was zo'n moment dat psycholoog Carl Jung als zuivere synchroniciteit gedefiniƫerd zou hebben, zo'n moment waarop werkelijkheid en fantasie in elkaar grepen. Het was waar: mijn nieuwe verovering bleek vanuit haar werkkamer als een ekster neer te kunnen kijken op de illustere vierkante meters waarop Amsterdam zijn ziel verloor.


Toen ik vanmorgen wakker schrok, met de zware ademhaling van een onbekende vrouw naast mij, bleek iemand er in alle vroegte een cactusje te hebben neergezet. Dat ontroerde me, zoals zoveel aan deze dag me ontroerde. De manier waarop Jan Mulder vanavond in De Wereld Draait Door op deze dag reflecteerde, bijvoorbeeld:

'Zware dag, ik was in Amsterdam, die stad, Theo van Gogh is overal. Ik had daar meer last van dan ooit dus laat staan zijn geliefden, zijn ouders, zijn boezemvrienden Theodor Holman en Hans Teeuwen. Dat gemis. En niet alleen vandaag maar al vijf jaar lang zien die mensen Amsterdam zoals ik het vandaag zag: MACABER. Daar staan bestelauto's in en uit te laden. Waarom? Ik mis zijn onafhankelijkheid, die films die hij nog had willen maken, maar het meest die vriendschap, weet je wel. Zijn gulheid. Als ie bij je kwam eten nam ie voor 2.000 euro aan wijn mee. En dan zei je: "dat hoeft niet Theo want we eten vanavond stampot. Boerenkool." Die ontzettende gulheid van die jongen. En hij had ook nog andere kwaliteiten. Hij was een kunstenaar, kende geen enkele schaamte. En hij wordt zwaar, zwaar GEMIST.'

6 comments:

Roland de BozeBurger said...

Mooi Erick.. mooi.

Anonymous said...

al dat toeval en dat moeten wij geloven?

Fokke said...

Erick, wordt het niet eens tijd dat je je lezers op de hoogte stelt over Ondergangsgelovigen. Er zijn mensen die ernaar vragen en het duurt nu al bijna 5 jaar.

Anonymous said...

En gezien de tijd kan je er niet langer mee wachten. Kom op man!!@!

Fokke said...

Nog een vraag: heb jij theo van gogh zelf persoonlijk gekend? ben benieuwd of je antwoordt

Erick Overveen said...

@ Fokke

TvG slechts tweemaal ontmoet, 1 x in 1999 in t Wapen v Diemen waar hij met Lieuwe heenging om te zwemmen, en vlak voor zijn dood ivm Maansverduistering. Kwas tamelijk huiverig voor hem; de man die met iedereen in oorlog verkeerde, maar in het echt bleek hij mee te vallen :-)

Over Ondergangsgelovigen volgt dit wkend update

thankz