Droomproject

De afgelopen dagen ben ik (opnieuw) diep onder de indruk geraakt van het droomproject van Chris Keulemans De Amerikaan die ik nooit geweest ben. Een panoramische, meeslepende roman over de schoonheid van parkeerplaatsen, de trouw aan vrienden die zomaar verdwijnen, de nichterige sneer van Johnny Thunders en de dronkemanswals van Pearl Jam, heimwee zonder vaderland en het luik naar de schaduwwereld van het communisme. Tevens is De Amerikaan die ik nooit was een hommage aan een platenruiter, luisterend naar de naam David Holden.

Keulemans maakte in verschillende media een vierluik; naast de roman een radiodocumentaire, dvd, en een website (www.deamerikaan.nl) die vooral de popmuziek uit dezelfde periode (1961-1995) erbij betrekt. Opvallend dat Keulemans, in navolging van bijvoorbeeld Rob Stenders, ervan uitgaat dat de popmuziek na 1995 - algemeen beschouwd - niet interessant genoeg meer is. (Bestudeer de Kink 1212 maar eens om het tegendeel te ervaren) Het gaat in het boek om beelden, maar om andere dan met stemmen of afbeeldingen - dat maakt de roman speciaal.

Boeken waarin popmuziek de toon aangeeft, mogen altijd op mijn belangstelling rekenen. Surf eens naar deze virtuele route 66 en laat je gedachten achter, dat verdient dit.