Op een avond in het heelal

Vanavond heb ik het fenomeen Spinvis ervaren. Het is caberet, het is Shakesperiaans, het is film noir. Het gaat boven je verstand. De weemoedige poldercollagepop van Spinvis gaf de nacht nieuwe kleuren. Niks pretentieuze teksten, maar rauwe, onNederlandse poëzie. Soms hartstochtelijk, dan weer tragi-komisch, maar altijd duister. En vooral: magisch. Het was Theo van Gogh die Erik de Jong wat 'bescheiden' de spotlights heeft ingeschreven in zijn Metro-column (April 2002). Hij associeerde de eigenzinnige sample-'googleaar' met Robert Wyatt, ooit de drummer van The Soft Machine. Dit vanwege de snijdende zang en de zweefkoortjes, vermoed ik, die – in het geval van Spinvis – ‘Op een avond in het heelal', ‘Herfst in Nieuwegein’, of 'De tuinen van Mexico' heten. Maar ook vanwege de Rimbaudiaanse taaltovenarij waarin het DNA van onze tijd verborgen zit;

De stad staat in brand

ik hoor het alarm

ik tel de echo's in het trappenhuis...

De recensie van Spinvis nieuwste geluidsdrager 'Goochelaars en geesten' op 8weekly
of lees die van NU.NL. (allen lovend)