Groteske desillusies

"Slavery never really ended in this country. It just gave it another name. Employee." Verzuchtte Samuel Bicke, belichaamt door Sean Penn, in de film The Assassination of Richard Nixon . In 1974 trachtte deze outlaw man een vliegtuig te kapen met de intentie het later op het Witte Huis of Pentagon neer te laten storten, ja hij was zijn tijd ver vooruit Mr. Bicke. Een echte trendsetter. Maar eigenlijk zouden wij medelijden met hem moeten hebben; uiteindelijk was Bicke het slachtoffer van een monsterlijk systeem; het kapitalisme, en daarin stond hij niet alleen. Vraag u zelf maar eens af wat uw plaats op deze toren der groteske desillusies is.



En?

"Een goede film gaat altijd over de dood!"

Was hij de Hollandse Fassbinder? Ik durf het niet met zekerheid te stellen. Zeker is dat hij dezelfde productiviteit aan de dag legde als zijn Duitse geestverwant en dat hun thema's; de altijd teleurstellende liefde, de kritiek op de machtshonger van de "boven ons gestelden", en de dood redelijk identiek waren. "Een goede film gaat altijd over de dood." Stelde hij immers. Persoonlijk vind ik hem niet de meest briljante filmmaker uit de Hollandsche school. Zijn rolprenten waren dikwijls onsamenhangend, en rommelig vastgelegd. Boeiender was de energie die hij verspreidde op/ rond de filmset; zijn gejaagdheid, zijn haast obsessieve toewijding en zijn eigenzinnige manier van regisseren met name als het ging om de zogenaamde intermenselijke relaties. Niet voor niets noemde men hem "een ideale acteur-regisseur". Het heeft memorabele fragmenten opgeleverd (kijk Baby Blue uit 2001 er maar eens erop na) En... last but not least zal ik mij hem herinneren als degene die mij veel prachtige films leerde. Waarvan akte:

"Een schande, jawel, maar wij moeten de bittere waarheid waarachtig onder ogen zien; ik hou meer van films waarin mensen met elkaar praten dan die waarin ze elkaar slaan of neerschieten, verkrachten of ontvoeren, of alledrie. Dat komt niet omdat ik een watje ben, geloof ik, maar ik ben opgegroeid met het idee dat er geen spannender avontuur is dan het gevecht tussen twee mensen dat in de wandelgangen Liefde heet. Nu ja, liefde in de meest overdrachtelijke zin van het woord." T.v.G.

FILM: DON'T LOOK NOW (1973)
gebaseerd op het prachtboek van de zwart-romantische schrijfster Daphne du Maurier.

REGISSEUR: NICOLAS ROEG
TRAILER (klik)

Theo van Gogh: "Don't Look Now" levert het ultieme portret van Venetië en is op de koop toe ook nog griezelig. Er is een kind dat verdrinkt in een rood jasje, er is een moordende dwerg, er is helderziendheid zonder hocus-pocus en er hangt iets onbestemd fataals over de film. Meer Europees kan een film niet zijn, maar in dit geval is dat een aanbeveling. De DVD is niet Nederlands ondertiteld, maar laat niemand zich weerhouden. En wat is Julie Christie mooi in al haar vrouwelijkheid. Ik krijg er nog steeds kippenvel van.

Saillant detail: Acteur Renato Scarpa, die de inspecteur uithing tijdens deze griezelprent, sprak geen woord engels en leerde de zinnen uit het script domweg uit zijn hoofd zonder ze zelf te begrijpen.

QUOTE: "The skill of police artists is to make the living appear dead." (Scarpa dus :-))


FILM: ROSEMARY'S BABY (1968)
Naar de 1967 best-selling horror novelle van wijlen Ira Levin
REGISSEUR: ROMAN POLANSKI
TRAILER (klik)

Theo van Gogh: De Duivel heeft rare oren, maar daarmee komt 'ie weg. De film kwam uit in '69 geloof ik, maar na al die jaren heeft 'ie nog niks aan angstaanjagendheid ingeboet. De ultieme nachtmerrie voor zwangere vrouwen, maar ook New York in z'n glorietijd. Voorzien van een surrealistische verkrachting zoals ze te weinig gefilmd worden.


Saillant detail: NR 9 in het overzicht van the American Film Institute

QUOTE: "I dreamed someone was raping me. I think it was someone inhuman." Rosemary Woodhouse (gespeeld door: Mia Farrow)


FILM: DONNIE DARKO (2001)
REGISSEUR: RICHARD KELLY
TRAILER: (klik)

Theo van Gogh: Wat moet dat konijn en waarom dat gegoochel met tijd?
Ook dit debuut gaat niet om het verhaaltje - nu ja, het verhaal -, maar in diepste wezen over de onzekerheid van pubers.

Saillant detail: Kelly maakt met regisseurs als Darren Aronofsky, Paul Thomas Anderson en Sofia Coppola deel uit van een nieuwe generatie talentvolle en originele Amerikaanse regisseurs

QUOTE: "They say right when they flood the house and they tear it to shreds that... destruction is a form of creation," so the fact that they burn the money is ironic. They just want to see what happens when they tear the world apart. They want to change things."

FILM: THE VIRGIN SUICIDES (2000) verfilming van de beruchte Jeffrey Eugenides novelle.
REGISSEUR: SOFIA COPPOLA
TRAILER: (klik)


Theo van Gogh: Circus Melancholica draait op volle toeren, de muziek van de franse band AIR is prachtig, we hebben hier van doen met een film die als geen ander het gevoel van puberteit verbeeldt. Je weet wat er komen gaat en 't is erg, gruwelijk zogezegd. James Woods en Kathleen Turner spelen de geteisterde ouders en dat doen ze goed.
Maar de echte sterren zijn de meisjes. Het licht van de herfst en de zekerheid van de Dood, dan heb je 't wel gehad met deze film; maar je zit als betoverd en kan niet weg, van deze zomer die nooit voorbij zou gaan.
Een schoonheid van een film.

Saillant detail: The novel is atypical in that it was written in first person plural from the perspective of an anonymous group of teenage boys who became infatuated with the girls, a style mirroring a Greek chorus.[1] The narrator(s) rely on relics and interviews gathered in the two decades after the suicide to construct the tale. The novel is rich in descriptive detail, using observations about the state of the Lisbon house and the contents of the girls’ rooms to advance the plot. The effect is that the reader glimpses the novel’s main characters as if he or she were one of the neighborhood onlookers. (Bron: Wikipedia Engeland-U.S.)

Ik hoop dat ze in het hiernamaals ook DVD-spelers hebben.

Macaber Amsterdam

Ze had een bleke gelaatskleur alsof ze zo uit de romantische school was gestapt. Ging gekleed in een lange, leren jas en had haar haar met een lok over een oog gestyled. Almost gothic. Ze lachte haar tanden bloot en stelde zich aan me voor: 'Hi. My name is A. I'm an actress, I come from Paris.'
Onze blikken bleven in elkaar haken.
'Wat zie je er fantastisch uit.' Stotterde ik in mijn beste steenkolen-engels. Schaamteloos legde ze uit dat ze al haar bizar ogende kleding zelf maakte waarbij de Rococo-tijd - als bron van inspiratie fungeerde. Zeven glazen rode wijn en duizenden woorden verderop in de tijd bereikten we het fatale moment van afscheid nemen. Maar wat schetste mijn verbazing? In tegenstelling tot 99 procent van alle andere vrouwen die ik trachtte te veroveren, vroeg zij:
'Do you wanna come home with me tonight. Erick?'
Ik slikte.
'Why not? Where do you live?' Vroeg ik (volstrekt onnozel bedenk ik nu BTW)
'Well, I'm renting a room from a girlfriend of mine for the moment.'
'O, cool. Where?'
'Linnaeusstreet, you wanna take a cab?'
Het jachtige decor van de Kleine Komedie verstilde even. Verbluft inventariseerde ik de situatie. Ik geef toe; het had zomaar een fragment uit mijn hoogzwanger typoscript "Ondergangsgelovigen" kunnen zijn. Maar dit was zo'n moment dat psycholoog Carl Jung als zuivere synchroniciteit gedefiniëerd zou hebben, zo'n moment waarop werkelijkheid en fantasie in elkaar grepen. Het was waar: mijn nieuwe verovering bleek vanuit haar werkkamer als een ekster neer te kunnen kijken op de illustere vierkante meters waarop Amsterdam zijn ziel verloor.


Toen ik vanmorgen wakker schrok, met de zware ademhaling van een onbekende vrouw naast mij, bleek iemand er in alle vroegte een cactusje te hebben neergezet. Dat ontroerde me, zoals zoveel aan deze dag me ontroerde. De manier waarop Jan Mulder vanavond in De Wereld Draait Door op deze dag reflecteerde, bijvoorbeeld:

'Zware dag, ik was in Amsterdam, die stad, Theo van Gogh is overal. Ik had daar meer last van dan ooit dus laat staan zijn geliefden, zijn ouders, zijn boezemvrienden Theodor Holman en Hans Teeuwen. Dat gemis. En niet alleen vandaag maar al vijf jaar lang zien die mensen Amsterdam zoals ik het vandaag zag: MACABER. Daar staan bestelauto's in en uit te laden. Waarom? Ik mis zijn onafhankelijkheid, die films die hij nog had willen maken, maar het meest die vriendschap, weet je wel. Zijn gulheid. Als ie bij je kwam eten nam ie voor 2.000 euro aan wijn mee. En dan zei je: "dat hoeft niet Theo want we eten vanavond stampot. Boerenkool." Die ontzettende gulheid van die jongen. En hij had ook nog andere kwaliteiten. Hij was een kunstenaar, kende geen enkele schaamte. En hij wordt zwaar, zwaar GEMIST.'

02-11: 5 jaar later

Afgelopen zaterdagmiddag was ik in Bellevue redelijk clandestien getuige van de boekpresentatie van Theodor Holman's poëtische hommage aan THEO THEO.

Holman vindt dat Nederland, sinds de moord op zijn grote weldoener moreel uit elkaar gevallen is, met name door het verstomde Islam-debat, en dat de kloof tussen Islamieten en niet-Islamieten sindsdien alleen maar groter geworden is. Morgenvroeg is het vijf jaar geleden dat mijn groteske inspirator werd afgeslacht door de radicale moslim Mohammed B. Zelf denk ik morgenvroeg vooral aan al die lieve mensen bij Column producties, en dan met name de acteurs, die hun meester zo pijnlijk vroegtijdig moesten verliezen. Love you, T. (foto v.l.n.r: Hans Teeuwen, Katja Schuurman, de Gestopte Roker, Holman)

De (na)dagen van het kapitalisme

Thomas Jefferson (1802):

'I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than
standing armies. If the American people ever allow private banks to control
the issue of their currency, first by inflation, then by deflation, the banks and
corporations that will grow up around the banks will deprive the people of all
property until their children wake-up homeless on the continent their fathers
conquered.'

Volgens een "ingewijde" symboliseerde de ineenstorting van het World Trade Centre in New York het begin van de val van ons "vrije westen" (een term die buikkrampen weet te ontlokken) Nu, 121 banken omgevallen banken, miljoenen werklozen, en een verachtvoudiging van het begrotingstekort verderop in de tijd kun je niets anders concluderen dan dat hij gelijk had. De (na)dagen van het kapitalisme zijn geteld.




De massa psychose grijpt om zich heen, hier in Turkije bij een arbeidersopstand deze week, waar de crisis miljoenen gezinnen ontwricht heeft.

Nummer 122 in the making

Nedercinema: 5 voor 12

De Pools-Nederlandse regisseuse Urszula Antoniak viel gisteravond, tijdens het slotakkoord van het 29ste Nederlandse filmfestival, vier Gouden Kalveren ten deel voor Beste Film, Beste Regie, Beste Camerawerk en Beste Sound Design. De trailer van haar bejubelde Engelstalige speelfilmdebuut ’Nothing Personal’ – over een jonge vrouw die met een rugzak door Ierland trekt - tref je o.a. HIERo. 48 uur geleden replyde Urszula op een vraag van NRC NEXT journalist Coen van Zwol, die haar vroeg wat ze van "DE" Nederlandse film vindt, als volgt:

"Toen ik op de Poolse filmacademie zat, zag ik Turks Fruit, een typisch Nederlandse film, dacht ik. Wat een prachtig barok. Over the top! Maar hier in Nederland vond ik ze niet. Al die terughoudende films stelden mij teleur."

In VRIJ NEDERLAND tref je dezelfde ontgoocheling aan onder jonge filmmakers en producenten. "We missen de maatschappelijke relevantie die het publiek over de streep trekt." Verzuchten Stienette Bosklopper, producent van Circe Films, en Frans van Gestel van IDTV tegelijk. "Het is vijf voor twaalf, deze films lokken te weinig publiek naar de bioscoop."

Het is net als die oer- en oersaaie Nederliteratuur, die cinema, dat gereformeerde, dat voorzichtige, dat bespiegelende, dat kleine, kneuterige, naar binnen gekeerde. Overal ruik je de smerige adem van de Calvinistische geest. Het is een reflectie van onze volks'spirit'. Bosklopper: "Elk land krijgt de filmcultuur die het verdient."

Nee, dan Amerika, waar regisseurs als David Fyncher en David Lynch het niet schromen om het maatschappelijke onderbewustzijn met het bovennatuurlijke, het surrealistische te verenigen. Alex van Warmerdam uitgezonderd, komt er hier helaas niemand in de buurt van.

Onvergetelijk, want revolutionair voor wereldcinema, is HET MOMENT in Lynch's Lost highway , waarop Fred Madison, gespeeld door Bill Pullman, zijn eigen schaduw tegen het lijf loopt op een Hollywood'iaanse' cocktail party, belichaamt door de zogenaamde "mystery man" Dankzij de Jungliaanse analyse van mijn collega-blogger en persoonlijke, goede vriend James Harlot, ben ik er anders tegenaan gaan kijken, en verkeer derhalve nog steeds in shock and awe.

The Mystery Man is Fred's darker emotions, the physical manifestation of them. He says "it's not my custom to go where I'm not wanted," which means Fred, by thinking of his wife as a cheating hoe-bag, invited jealous into his mind, which festered and grew into other, much deeper and darker emotions, this is also reflected in his house, which is a physical representation of his own mind... (Harlot)

Daar kan menige psycho-analyst een puntje aan zuigen, dunkt me, om over die Nederlandse filmmakers nog maar te zwijgen. Urszula uitgezonderd.

Roman "bad karma" Polanski

Zijn fascinatie voor het occulte, de zwarte kant van de menselijke geest, zijn macabere humor: de films van Roman Polanski, met Frantic (1986), The Dance of the Vampires (1968), en The Ninth Gate (1999), als hilarische hoogtepunten, zijn ermee doorspekt. Ze claimden me en wakkerden het verlangen, dat onstuitbare verlangen om te schrijven, om films te maken hartstochtelijk bij me aan. Maar hoe meesterlijk zijn films ook waren, het was niets in vergelijking met het verhaal van zijn eigen leven: de moord op zijn ouders als kind, zijn vlucht voor de nazi's in 1943, zijn weergaloze succes als film-director, de moord op zijn acht maanden zwangere vrouw, de actrice Sharon Tate, zijn verhouding met de 17-jarige actrice Natassja Kinski tijdens de opnames van Tess, en het voorval dat hem de rest van zijn leven een schaduw over hem zou heen werpen: de verkrachting van dat 13-jarig meisje.

Diverse media in Nederland onderstreepten afgelopen week de collectieve reactie op de arrestatie van mijn geliefde regisseur. Iedereen die het ook maar durft op te nemen voor de bekroonde, maar niet: onttroonde(!) Frans-Poolse filmregisseur is de afgelopen dagen met hoon en walging begroet. Met name in Hollywood. Wat is 99% van de mensheid toch verachtelijk en kortzichtig. Een 13 jaar jong meisje drogeren en verkrachten is natuurlijk verwerpelijk in elk moreel universum. Maar een wetboek schept een vals gevoel van zekerheid, men hoeft het alleen maar na te volgen en alles lijkt ok - maar binnen de natuurwet is die starheid de hond in de pot. De richtlijnen geven de mens het gevoel dat alles aan de buitenkant goed zit, terwijl het aan de binnenkant verziekt kan zijn. Daarnaast heeft men geen besef over de metafysische werking van straf; de zogenaamde wet van oorzaak en gevolg heeft Polanski al jaren geclaimd; de onbewuste druk, zijn ballingsschap, de hoon van pers en publiek etc. "Bad karma" verzuchtte een Boeddhistische vriend van mij deze week. En zo vatte hij in twee treffende woorden precies samen wat ik bedoel: Polanski heeft zijn staf allang gehad.

Barry White...saved my life...

Love unlimited - Fun Lovin' Criminals (1998)

Het citaat "Like knowing new verbs is gonna keep you from the twilight" Kan zo op een filosofie-scheurkalender worden afgedrukt. Net voordat 'the man' op dreigde te gaan in zijn eigen disco nevelen, maakten The Fun Lovin' Criminals deze dromerige hommage voor hem. "Barry White saved my life..." Voor mij in elk geval zeer waar. Tot op de dag van vandaag heeft het nummer niets aan kracht ingeboet. Love it!


/>Playin' your game baby - Barry White (1977)

Groove Armada selecteerde dit nummer voor hun Back to mine compilatie, vanwege de enorme impact die het had op hun muzikale bewustwording. Vreemd om te bedenken dat nummers als "Get down" en/of "My friend" zonder Barry White anders geklonken hadden, of ergo; zelfs nooit bestaan hadden. Het nummer "Playin' your game baby" zet direct de toon voor een sferische after party; en die toon is smooth, boordevol love vibes.

I got cha open - Black Moon (1989)

De obscure rap-groep Black Moon loopte de bassline van het B.W. nummer (de muzikuul) en schreef er een eigentijdse Romeo & Julia tekst overheen. Resultaat: ' don't front, you know I've gotcha open.' Een forgotten 45; onterecht echter, zeker als je bedenkt dat het 50 Cent beinvloedde, en 2Pac volgens eigen zeggen tot tranen toe ontroerde.

Wat een verdienste voor iemand die op de vooravond van zijn achttiende verjaardag
nog in de gevangenis belandde wegens het stelen van Mercedes- en Cadillac banden. 'Barry White, the man': die vorige week - naar alle waarschijnlijkheid - zijn pensioen aan gene zijde gevierd heeft. Laten wij een toost op hem uitbrengen. Cheers, Barry!

De Walt Whitman's van onze tijd

Wat is fictie in uw leven? En welk deel van uw fictie is een rol gaan spelen in uw leven voor, tijdens of nadat u het heeft geschreven?

(Jerzy Kosinski)

"Overveen heeft verschillende fraude delicten gepleegd om zijn zogenaamde bio fictie te promoten!" (Nieuwe Revu januari 2009)

Niet waar, maar ach; waar het aankomt op het scheppen van een Zelfbeeld zijn schrijvers schaamteloos. Iemand als Walt Whitman gebruikte bijvoorbeeld een citaat uit Ralph Waldo Emerson's "private collection" voor een positieve flaptekst, recenseerde schaamteloos zijn eigen boeken, interviewde zichzelf en liet vrijwel elke dag iets controversieels over zichzelf in de krant zetten. Een feest van herkenning dus. Zeker in een tijd waarin het goochelen met identiteit voor sommigen een overlevingsstrategie aan't worden is.

'Wat is identiteit in een wereld waarin waarheid en leugen, feit en fictie niet langer te onderscheiden zijn?' (Schrijfster/ filosofe Claire Polders in De Onfeilbare)



God zegene de Walt Whitman's van onze tijd: zij die een verfrissende wind laten waaien door de verstarde microkosmos die we grachtengordel noemen. (foto: levenskunstenaar & schrijver Guus Bauer)

Deejay 100 % ISIS: ' Iedereen weet dat de muziek uit de top 40 niet per definitie de beste is, waarom moeten we daar dan toch 24/7 naar luisteren?'

INTERVIEW MET ISIS VAN DER WEL aka DEEJAY 100 % ISIS
door Erick Overveen

Wat ik interessant vind, Isis, in interviews heb je vaak gezegd dat je haast intuïtief voorvoelde dat je je als tiener, rond het jaar 1988, op de vooravond van een muzikale revolutie bevond.

Inderdaad. Op een gegeven moment heb ik echt bij mijn ouders moeten smeken om uit te mogen gaan. Ik zei: “jullie begrijpen het gewoon niet. Ik zit echt op het puntje van de golf, als ik er nu niet op meesurf, sla ik de plank volledig mis. Ik moet mee.” Het had en heeft ook te maken met wie ik ben. Ik wil mezelf niet meteen bestempelen als een elektronisch dans mens, maar het is wel zo dat ik vanaf jonge leeftijd al een diepe verbintenis ervoer met muziek. Met name met elektronische muziek. Veel meer dan andere mensen. Mijn geluk is geweest dat mijn ouders op een gegeven moment terug naar de randstad zijn verhuisd. Vanaf toen, ik was een jaar of 15, ben ik echt elke avond uitgegaan en als koortsachtig muziek beginnen te verzamelen. Je moet denken dat de housemuziek rond 1988, 1989 net een beetje begon op te komen en dat de goede feesten dun gezaaid waren. Daarom ging ik veel naar illegale loodsfeesten in Belgie. Van die donkere, industriële feesten weet je wel. Al gauw merkte ik dat Dimitri met kop en schouders boven de andere deejays uitstak. Hij had dat Fingerspitzengeful. Ik bedoel, Dimitri is muziek. Dimitri is muziek. Op een avond nodigde hij me uit om eens naar een optreden in de Roxy te komen. Daar ben ik niet meer weggegaan. Ik heb er echt jaren gezeten. Het was die legendarische tijd met Joost van Bellen, en Eddie de Clerq waarbij ik als een soort mascotte van de groep fungeerde. Mensen vragen me nog wel eens hoe ik daar achteraf op terugkijk: meestal zeg ik dan “ik was de jongste van de ouderen, en de oudste van de jongeren.” Op een dag kreeg ik de kans om Dimitri’s voorprogramma te staan. Voor ik het wist stond ik te draaien in hotel de Ville in Leiden. Op mijn zeventiende verjaardag nota bene. Die avond kreeg ik amper een naald op de plaat gezet. Zo nerveus was ik! Ik bedoel wie was ik nou? Een snotneus uit de provincie ja. Ik draaide amper een maand of 2. Toch heeft het op de een of andere manier een verpletterde indruk gemaakt. Niet lang erna draaide ik in de Roxy. Mijn doorbraak was een feit. Ineens wist iedereen in de scène wie ik was en vrij snel erna ook de mensen in andere clubs en festivals in Europa.

Vervolgens is jouw carrière in een stroomversnelling geraakt? Wat herinner je je daar nu van?

Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik een hoop geld kunnen verdienen. Ik heb er niks aan overgehouden. Goed, echt arm ben ik natuurlijk niet geweest maar verhoudingsgewijs ben ik een dief van mijn eigen portemonnee geweest, ik bedoel, ik ben echt een paar jaar ongelukkig geweest omdat ik optredens moest doen voor weinig geld. Ik was ook zo naïef. Dat is het nadeel van pionier zijn. Je moet en de hete kolen uit het vuur halen, en jezelf opofferen tegelijk.

Wat betekende het deejay bestaan voor jouw persoonlijke leven?

Van het een op het andere moment stortte de media zich op mij. Daarna is mijn leven geen moment meer hetzelfde geweest. Alles was constant in beweging. Ik heb wel nog geprobeerd om een blauwe maandag te studeren maar dat mislukte. Ik woonde letterlijk met mijn platen samen – tussen de platen op een achteraf zolder in A’dam zuid. Zo leefde ik. Als er iemand op bezoek kwam moest ik altijd waarschuwen ‘let op de platen’ haha. Inmiddels heb ik mijn kantoor (magma agency) buiten mijn huis geplaatst, omdat het mijn privé sfeer verstoorde.

Terug naar het midden van het fin de siècle – 94 - 95 – 96 CHEMISTRY, A'dam?

Er werd mij gevraagd of ik mede eigenaar wilde worden. Dat heb ik destijds geweigerd omdat ik een andere kijk over de ultieme clubavond erop nahield. De overgang van de Roxy naar de Escape was noodzakelijk omdat die eerste dichtging, en zoiets is natuurlijk nooit goed. De Escape bezat een heel andere vibe dan de klassieke Roxy, daarom wilde ik er hooguit zijdelings bij betrokken zijn. Er werd daar gedraaid voor een te breed publiek. Muzikaal gezien stond het mijlenver van me vandaan. Ik stuitte op een paradox ; het underground publiek verweet me dat ik te commercieel draaide, en het top 40 publiek bekritiseerde me op het feit dat ik te ondergronds draaide. Da’s mijn juk ook altijd geweest, dat ik muzikaal gezien te breed ben. Tussen de wal en het schip, ik weet heel goed waar dat is, die plek. House ontstond als een experimenteel, orgastische dansvorm – evolueerde, en viel in legio stromingen uiteen. het ten prooi aan de marketingspecialisten – en mensen die er dollartekens in hoorden. Da’s van alle tijden. Wat dat betreft is er in 15 jaar niks veranderd. Als je in Nederland bepaalde radiozenders aanzet, hoor je hooguit een afgeleide/ van wat housemuziek ooit was. In de volksmond is alles house of dance maar mij klinkt het erg ongezond en slecht in de oren. House is van oorsprong een geweldige, creatieve stroming, de eersten die ermee bezig waren puristen.
Er is dan ook geen land dat zo’n beroerde radio heeft dan Nederland. Zo fantasieloos en voorspelbaar. Iedereen weet dat de muziek uit de top 40 niet per definitie de beste is, waarom moeten we daar dan toch 24/7 naar luisteren?

Met twee cd’s in de album top 100, een agenda vol optredens en een overexposure aan media aandacht op radio, tv en tijdschriften beleefde ik ironisch genoeg – juist in die tijd - mijn eigen commerciële hoogtepunt. Dat ligt nu alweer een tijd achter me. Op dat punt ga ik niet meer komen, omdat ik me muzikaal gezien teveel gespecialiseerd heb. Alleen internationaal gezien is mijn ster nog rijzende. Daar zie ik mijn groei in. Ik ga me nu meer focussen op produceren – eerst werd dat opgeslokt door de optredens. Het liefst zou ik het muzikaal gezien nog dieper uitkristalliseren.

Hoe kom jij aan zulke prachtige, exclusieve tracks? Reis jij bijvoorbeeld stad en land af om exclusieve platen te scoren?

Vroeger wel, dan worstelde ik me door een enorme stapel vinyl heen. Soms 200, 300 releases per week. Stond je naast elkaar in de bakken te graaien. Je moest ze aandachtig beluisteren en dan nam ik er van de 100 soms nog maar een of twee mee. Tegenwoordig doe ik dat niet meer, het is zonde van mijn tijd. Als ik in een ander land ben, ga ik wel even kijken wat ik daar kan vinden, maar het meeste krijg ik van pluggers of via collega’s, en dan is er ook nog internet. De exclusiviteit komt nu gewoon naar je voordeur. Hierdoor heb ik meer tijd om culturen op te snuiven als ik reis.

Is dat niet eenzaam? " Life on the road?" Integendeel. Ik vind het heerlijk om af en toe een weekend of een week alleen te zijn in een nieuwe, inspirerende omgeving. Je ziet Nederland en al je sores steeds kleiner worden. Je stapt in een soort droom vacuüm – een andere wereld, een minivakantie. Er is niets therapeutische dan dat. Natuurlijk kleven er ook nadelen aan. Er zijn landen waar ik me minder thuisvoel als mens, zo ben ik bijvoorbeeld al een paar keer aangerand. Dat had te maken met mensen die in de security zitten. Sommige mensen vinden het heerlijk om je te beschermen, anderen kicken er juist op om misbruik te maken van hun machtspositie. Dat zie je wel vaker in beroepen waarin status en pakken een allesbepalende rol spelen. Van de groepies heb ik juist geen last, integendeel – zij zijn degenen die me het meest respecteren.

Ik las op je site dat je van plan bent om China aan te doen?

Sinds kort heb ik een agent daar, we zijn bezig om een tour te plannen. Het nadeel van die nieuwe markten is dat ze zo elitair zijn. Dat alleen de rijke mensen het zich kunnen veroorloven om uit te gaan. Dat een klein groepje de trends legt en dat jij er achteraan huppelt. Het doet nogal wat bekrompen aan.

In welke landen draai je het liefst? Het liefst draai ik in Zuid-Amerikaanse landen. Daar heerst echt een andere vibe dan in Nederland. Daar is het veel losser. Vrijer, met alle voor en nadelen die daarbij horen. Maar muzikaal gezien voelen die landen als een bevrijding. Die mensen breken de tent af. In Zuid-Amerika kun je een feestje neerzetten. Nederlanders zijn wat dat betreft een stijf en klinisch volkje. Ik merk dat als ik gepassioneerd over iets kan zijn, mensen zoiets hebben van ‘doe ff normaal, je moet wel in het gareel lopen.’

Ben jij op je 45ste nog altijd deejay?

Ik zou niet weten waarom niet, Erick. Deejays als Carl Cox zaten pas na hun 40ste op hun hoogtepunt. Ik kan ook geen reden bedenken waarom je ermee zou willen stoppen, misschien uit angst om als een soort Tina Turner te eindigen. Maar dan nog, ik zag haar laatst op tv en ze barst nog altijd van de energie. Hoe ouder ik word hoe lekkerder ik het draaien ga vinden. Maar er waren tijden dat ik het minder vond. Dat kwam vooral doordat de mensen waarvoor ik draaide mijn muziek niet goed vonden. Ik weet nu waar ik sta, ben nog nooit zo goed geweest en heb mijn eigen sound, mijn eigen identiteit helemaal uitgekristalliseerd. Ik word nu een soort techno-deejay genoemd. Die cross-over vind ik zelf erg prettig. Als ik vroeger geboekt werd als house dj zeiden mensen ‘je draait techno’ en als ik als techno dj op het podium stond zeiden ze ‘je draait house’ Maar binnen die cross-over draai ik tegenwoordig ook veel andere stromingen – van retro-elektro, minimum. Als je mij echt carte blanche zou geven zou ik een soort organische cross-over draaien tussen uptempo akoestische muziek, en elektronische muziek. Da’s de essentie van mijn “All is one” label. Daarin is het de bedoeling om zoveel mogelijk stijlen bij elkaar te brengen; van etnische dance, tot barok, en van psychedelictrance tot een oude house plaat uit 1990, wij verweven het zo dat het 1 harmonieus geheel wordt en daarmee onderbouwen we de onlosmakelijke verbondenheid der dingen. Da’s echt a dream come true. Een van mijn protegees, Tommy, speelt daarin een belangrijke rol. Hij is echt geniaal die jongen. Hij mixt opera met reggea, barok met soul, waanzinnig. Hij is geen publiekdeejay. Je moet hem niet zomaar ergens neer zitten want hij draait echt voor zichzelf. Maar da’s nou juist zo leuk aan hem. Verder werk ik samen met Out of Juna aan vier tracks voor het label. Als componiste heb ik nog nooit zo’n goed gevoel over mezelf gehad. Dus het antwoord is ja, op mijn 45ste sta ik nog steeds te draaien; ik denk echter wel dat je een verschuiving zult zien; van minder draaien en meer produceren.

Jij draait tegenwoordig veel in Islamitische landen als Algerije en Tunesië worden vrouwelijke deejays geaccepteerd daar?

(lacht) Ze hebben er nooit problemen mee gehad, daar. Sterker nog; ik word nergens zo hartverwarmend ontvangen als daar. Ze lijken me ook niet zo strenggelovig als aangenomen wordt. In de loop der tijd heb ik die moslims echt superdronken de tent uit zien strompelen. Je vraag vloeit waarschijnlijk voort uit het feit dat je geconditioneerd bent door de eenzijdige berichtgeving van de media.

Wat is volgens jou de oorzaak dat religie sinds het begin van het nieuwe millennium zo opleeft?

Ik denk dat, zodra mensen wijzer worden, zij in zullen zien dat iedereen zijn eigen inbreng met betrekking tot het goddelijke heeft, en dat dat gevrijwaard is van dogma’s en wetmatigheden. Uiteindelijk is alles 1, bestaat alles uit dezelfde energie. Da’s zelfs wetenschappelijk te onderbouwen. Je hebt bijvoorbeeld de kwantumtheorie waarin de kleinste deeltjes van atomen reageren precies reageren zoals de onderzoeker dat verlangt. Da’s duidelijk wetenschappelijk bewijs voor de enorme kracht van het menselijke bewustzijn. Iedereen is God in zijn eigen bewustzijn. Religie is een dogma, een tactiek om controle in de samenleving te handhaven. Da’s van alle tijden en daar wordt gretig gebruik van gemaakt in zowel westerse als oosterse culturen – en wij zitten er middenin. Voor fundamentalisme geldt hetzelfde, juist in tijden als deze die aan verandering onderheven zijn, grijpen groepen mensen terug naar vaste normen en waarden. Er is niets nieuws onder de zon. Maar ik beschouw deze tijd absoluut niet als een donkere periode, of een op handen zijnde apocalypse, ik heb geleerd door de duisternis, de lelijkheid heen te kijken. Als iedereen leert verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen daden is het paradijs misschien niet eens zo ver weg als we denken.

WEBSITE DJ 100% ISIS

Isis stelde speciaal voor Oxfam Novib de cd Pulse samen; een limited edition collector's item! Check het HIER

Dit interview werd onlangs opgenomen

Steely Dan: Demonen uit de doos van Pandora

ALBUM: THE ROYAL SCAM - Steely Dan

Hun hippe, gelikte arrangementen en sarcastische gitaarsolo’s hadden hun geheim natuurlijk allang verraden: Walter Becker en Donald Fagen waren jazzveteranen in hart en nieren. 'The Royal Scam' uit ’76 was in alles een jazzplaat. Behalve in naam. Pretzel Logic had hun liefde voor jazzvirtuoos Charlie Parker ('Charlie Freak' & 'Parker’s Band') blootgelegd. Your Gold Teeth part II was ‘pure bebob’, en op de hoes van zijn soloalbum The Nightfly, liet Fagen zich zelfs portretteren op de troon van God: als jazz-deejay. (zie foto links)

Becker en Fagen ontleenden hun naam aan de dildo’s Steely Dan I, II, en III uit William S. Burrough’s beruchtste novel 'The Naked Lunch'. Een voor buitenstaanders haast onbegrijpelijke anti-roman, die zich kenmerkte door een onbegrijpelijke stroom van alternatieve filosofieën, schrikbeelden en hallucinaties. Voortkomend uit wat Burroughs zelf ‘a stream of consciousness’ had genoemd. Een techniek waarbij de schrijver zichzelf middels drugs en alcohol in hogere sferen brengt, en zijn gedachten en beelden intuïtief aan zijn typemachine toevertrouwt. Dat maakte The Naked Lunch voor The Dan hét kussensloopboek om naar een alternatieve manier van schrijven en musiceren te kijken. Met als gevolg: onontkoombare parallellen tussen dichter en band. De illegale kunstenaars in Parijs, het gezelschap van pseudo - koloniale misfits in de interzone van Tanger, het gedrogeerde uitschot in Swinging London: het zit er allemaal in, gefaseerd, en getransformeerd naar een ondoorzichtig, muzikaal cocon van metaforen en allegorieën.

Op de albumhoes van 'THE ROYAL SCAM' is die sfeer vertaald naar een surrealistische fantasiewereld. Een nachtmerrie waarin bedrijfswolkenkrabbers tot vleesetende demonen metamorfoseren, die zich schaterlachend op een onttakelde yup storten. Vaag als de hersenspinsels van Burroughs zelve, die in zijn universum een sfeer opriep van clandestiniteit en verwarring. Dat maakt van 'The Royal Scam' een soort 'symbiose' van literaire MTV. Een cut up, zo je wil. Het is alsof Fagen en Becker, in navolging van hun geliefde poëet, met hetzelfde heimelijke genoegen de demonen uit de doos van Pandora op je loslaten; gokverslaafden (‘Green Earrings’), stalkers (‘Haitian Divorce’) bohémiens (Ken Kasey alias Kid Charlemagne) en de woedende terrorist uit Don’t take me alive. Het zijn allemaal misfits, die op slinkse wijze de wereld trachten te ontkennen die hen ontkent. Of, zoals Fagen het ooit duidde: ‘…mensen voor wie het leven een hel is, want ‘the happy few’ zijn niet interessant. Dat voert terug naar de Grieken. Naar Homerus en de oorsprong van het menselijk drama.’

Can you hear the evil crowd
The lies and the laughter
I hear my inside
The mechanized hum of another world (dON'T TAKE ME ALIVE)

Met name het nummer ‘Don’t take me alive’, dat verhaalt over een afvallige die getroffen wordt door instant mentale gekte, laat me nog altijd iets voelen van de wil die ik had om – net als die beatdichters - aan de rand van de samenleving te leven. Dat zou mijn artistieke groei nog eens ten goede komen, meende ik toen.

Vanaf de eerste gitaarrif weet je: hier is geweldige muziek aan de macht, los van tijd en ruimte. De dreiging die van het nummer uitgaat, past moeiteloos in een film van David Fyncher, of Lars von Trier, en is op de platenhoes van The Royal Scam vertaalt is naar een prachtige, surrealistische fantasiewereld. Een nachtmerrie waarin bedrijfswolkenkrabbers tot vleesetende demonen metamorfoseren die zich schaterlachend op een onttakelde yup storten (hoe 2008/09, bedenk ik nu). Behalve dat het je confronteert met je eigen spoken, reflecteert het boven alles de oerangst van het Amerika in de jaren zeventig: uitsluitingsangsten, seks- en faalfobieën, en de aangetaste illusies van de Amerikaanse democratie (de Vietnam oorlog, JFK, het Watergate - schandaal). De ideale voedingsbodem voor de ondergangsgelovige, kortom. Fagen laat horen dat hij die roerige jaren zeventig toen al verwerkt had, en trekt die lijn de toekomst in. Daar zegt ‘Don’t take me alive’ nog altijd iets over onze tijd, over Volkert van der G. Of Jason W. Of oplichters als Bernard Madoff.

The Dan beleefde hun hoogtijdagen aan het eind van de jaren zeventig maar keerde begin deze eeuw onverwachts terug met twee nieuwe meesterwerken: 'Two against nature' (2000) en 'Everything must go' (2003) waarvoor ze in Amerika terecht vele prijzen ontvingen. Inmiddels zijn er negen unieke pracht albums gereleased waarop complexe, door jazz beïnvloede structuren en harmonieën, als mede hun intellectualisme, meesterlijk met elkaar verweven werden. Maar net als hun grote voorbeeld William S. Burroughs wisten ze in Nederland nooit het grote publiek te bereiken. Hier waren het vooral de fans, de pseudo’s, waaronder radiodeejays Rob Stenders, en Jan Douwe Kroeske, die hun status naar een mythisch plan brachten. Ondanks hun muzikale genie, verklaarden Fagen en Becker in een van hun laatste diepte-interviews dat ze bij voorkeur herinnerd willen worden als beatdichters. Da’s geen wishfull thinkin’. De inventieve symboliek van hun werk kan de associatie doorstaan met dat van dichters als Arthur Rimbaud, Allen Ginsberg, en de eerdergenoemde William Burroughs, en in het katalyseren van hun ‘jazzrock’ heeft hun muziek, meer dan wie dan ook, de kracht gehad om de lotsbestemmingen van andere musici voorgoed te veranderen.

website van Steely Dan tref je HIER aan

dit popessay verscheen eerder in Passionate Magazine en dagblad Trouw

Medicine for the soul

Afgelopen zondagavond was uw afvallige platenruiter te gast bij NERD ALERT het waanzinnige programma van Marcel en Marjolein in de studio's van Radio Aalsmeer. Daar bevond zich ook het zogenaamde ' stofnest', een ondergronds magazijn vol forgotten 45's, waaronder:



After 7 - Ready or Not



Johnny Gill - My, my, my



Janet - Come back to me




Muziek slaagt erin om twee realiteiten in elkaar te laten haken: in dit geval de zomers van 1990 en nu. Pure medicine for the soul. Those were the days, Corazona!

p.s. de stoffige, maar inmiddels zeer waardevolle MJ singles heb ik maar netjes laten staan ;)

Human Nature

'Reaching Out
To Touch A Stranger
Electric Eyes Are Ev'rywhere' (Michael Jackson - Human Nature)




‘We moeten dood. Nu!’

Het duurde even voordat de betekenis van haar uitspraak tot me doordrong.
‘...binnen het perspectief van de eeuwigheid zal het weinig verschil maken of ik zelfmoord pleeg of niet. Ik ga hooguit wat eerder over de eindstreep dan verwacht.'
‘Niet waar,' zei ik, 'als M I C H A E L J A C K S O N op zijn zestiende zelfmoord had gepleegd', had de wereld een genie moeten missen die de R & B herdefinieerde, de dans op een hoger plan bracht, de videoclip mythologiseerde. En als Arthur Rimbaud zichzelf op zijn zestiende had ter dood veroordeeld dan had de pop, de poëzie en de avant garde er anders uitgezien. Dan had ik misschien nooit schrijver willen worden.’
Lachend keek ze me aan: 'Zonde dat hij dat heeft nagelaten. Nou zitten we met je opgescheept.'
'Gelukkig zijn we allemaal toekomstige doden...'

UIT: mijn toekomstroman ONDERGANGSGELOVIGEN

Nieuwe roman

beter veel te laat dan nooit; eindelijk heb ik meer informatie over de publicatie van mijn nieuwe roman. Info volgt spoedig.

Gastblogger Trouw

Van 4 februari t/m 10 februari werp ik mezelf tijdelijk op als gastblogger van Dagblad Trouw. Wegens deze - en andere - intensieve werkzaamheden keer ik op dit virtuele stekkie pas weer terug in maart.

Waarschuwing: lees mijn pro-Joran van der Sloot column op Trouw niet!

Groet,

E.O.