Gevaar

Slechts weinigen begrijpen wat het schrijven van een roman voor gevaar met zich meebrengt. Ik doel hier niet op het klassieke idee dat de novellist de realiteit uit het oog zou kunnen verliezen, maar op het metafysische principe dat het scheppingsproces een ongelofelijk crescendo aan energie (beelden, gevoelens) teweeg brengt. Voordat je het beseft, zit je je aan een eindeloze (zelf)bevestiging te werken, en roep je op papier een wereld tot leven die je in je alledaagse realiteit liever vermeden had. De gevolgen kunnen uiteen lopen van laconiek toeval tot claustrofobische nachtmerries. Ik ken collega's die zichzelf zo intens met hun personages identificeerden dat ze in hun alledaagse leven fictieve evenknieeën tegen het vage lijf begonnen te lopen. Een bevriende, vrouwelijke schrijfster ontmoette zelfs de liefde van haar leven die ze - een paar dagen daarvoor - nog haar ongeboren roman had binnengeloodst. Op zo'n moment besef je weer hoe krachtig het menselijk bewustzijn is. Waarom ik erover blog? Omdat ik zelf aan den lijven ondervonden heb hoe mijn tweede roman (werktitel: "Ondergangsgelovigen") met me op de loop is gegaan en me op het kruispunt van de fantasie en de realiteit genadeloos de pas heeft afgesneden. Het is me niet in mijn spreekwoordelijke koude kleren gaan zitten. Zelden heeft een verhaal me zo mentaal uitgeput. Zo erg dat ik zelfs overweeg te stoppen met schrijven. Ik ben dan ook opgelucht dat ik deze maand de laatste hand aan mijn typoscript leg. Desalniettemin/ desalnietteplus zal het zeker tot volgend jaar duren eer "Ondergangsgelovigen" zijn weg naar de schappen zal vinden en de rust in mijn leven zal wederkeren.