Dagboekfragment

Dinsdag 2 november 2004

18:18: De schemering valt in, de lucht breekt. Overal om me heen springen lampen aan, maar er heerst een andere donkerte dan normaal, een soort middeleeuwse duisternis. In de tram zit iedereen angstig stil, knie aan knie, de krant te lezen. "Kerry loopt in op Bush" kopt het AD. Ik stap uit bij het Waterlooplein en struikel over het afstapje, zo de rusteloze wereld in. Omgeven door een waas van ongeloof zwerf ik langs het Tropenmuseum, voorbij café Eden, om vervolgens dwars door het Oosterpark te trekken waar een voelbare spanning rondwaart. De wateren liggen treurig in de zakkende najaarszon. In de verte rijst de Rembrandtoren op uit een aanzwellende mist, alsof hij zich verbergt, zich schaamt voor zijn stad. De dood loert overal; de Linneusstraat zelf is in een verwilderde achtertuin verandert waar je desondanks de weg nog kent. In de verte zie ik de de etalage van het nieuwe barbarisme; de akelige blauwe tent. Onmogelijk te missen. Terwijl ik tussen rouwende medelanders dool, dwalen mijn gedachten af naar XXXXX, naar dat hartstochtelijk intellectuele leven dat ik nooit gekend heb. Zij was degene die mij definieerde. In die zin was haar vertrek het verlies van die definitie, een soort identiteitscrisis. Man, min hoofd is opnieuw een jungle van emoties vanavond.

18:22 Niets lijkt aan Amsterdam verandert te zijn, en toch bestaat alles op een andere manier vanavond. Op de display van mijn herinnering staat 'Green Temborine' van The Lemon Heads ingeprogrammeerd. In geestesoog fietst van Gogh gewoon voorbij. Zijn T-shirt wappert nonchalant uit zijn broek. Hij draait zich om om naar Ischa Meyer te zwaaien, die net op het punt staat om café Zwart binnen te gaan. Binnen blaast Pim Fortuyn de rook van zijn sigaar plagerig in het gezicht van Willem Oltmans. De kale dandy lacht in volle glorie. Altijd uit op de macht van het gelijk. De lucht is vervuild van gelach en kritiek.

19:33: Ik zit in de Ponteneur, in Oost waar iedereen door elkaar heen schreeuwt. Vooral aan de bar wordt er driftig gedebatteerd. Twee mannen vliegen elkaar in de haren. Een gezette man trekt ze uit elkaar. Allemaal bange mensen die hun angst niet durven te tonen. Achterin het café begint een serveerster me aanhankelijk te bejegenen. Ik bestel een rum Coke, en probeer me af te sluiten van de werkelijkheid door in een roman van Belcampo te duiken. Maar het geroezemoes van rinkelende kopjes, drukke Amsterdammers en televisieberichten leidt teveel af. Bij elk nieuw bericht stroomt de wereld opnieuw naar binnen. Op RTL 5 vertelt een getuige over de slachtpartij, vertelt hakkelend dat de barbaar van Gogh heeft bekeken als een roofdier dat zijn prooi beloert en toen pas aanviel. Van Gogh werd gekeeld als een varken in een abattoir. Op klaarlichte dag! Zonder dat iemand ingreep. Als de interviewer hem vraagt waarom hij passief heeft toegekeken, blijft het pijnlijk stil. Het antwoord is echter zonneklaar: Nederland heeft domweg zijn ware gezicht getoond; een bang, schijterig smoelwerk waar de hypocrisie vanaf druipt; zoals in WOII, zoals in Scebrenica; zoals altijd. Recht tegenover me zit een Marokkaan die zich beklaagt omdat hij al drie keer in zijn leven een nieuwe taal heeft moeten leren. Zijn stem klinkt als een boormachine. Hij schreeuwt dat hij de stad de afgelopen jaren steeds donkerder en grimmiger heeft zien worden. Een oude vrouw aan een hoektafeltje huilt, haar tranen vallen in haar soep. Volgens de laatste berichten op tv stroomt de Dam langzaam vol woedende stadsgenoten, exotische protestanten van buitenaf en ME-ers. De volksoploop is blijkbaar groter dan verwacht en zelfs de verkiezingen in Amerika lijken vergeten te worden. Van Gogh mag dan wel dood zijn. Hij is wel in staat geweest om het zenuwcentrum van de media naar Amsterdam te verplaatsen. Elk gesprek lijkt bij hem uit te komen. "

Bovenstaand fragment is niet afkomstig uit mijn nieuwe roman, maar uit mijn persoonlijk, (vooralsnog) ongepubliceerde dagboek. Het is echter wel zo dat die inktzwarte tijd het decor van mijn nieuwe epos vormt. Via deze blog poog ik jullie op de hoogte te houden over de vorderingen daarvan.

copyright E.O.