Desolaat

Er staat druk op de ketel. Die verdomde tweede roman moet af. Tik - tak - tik - tak. Waar anderen om de 18 dagen een nieuwe creatie afleveren, zou mijn leven voorbij kunnen gaan voordat ik ook maar aan het laatste hoofdstuk toekom. Reden? Teveel afleiding.

Vanmiddag plopte er een mail in mijn inbox van een Engelse deejay. Hij had een stuk of veertig bladzijdes van 'Maansverduistering' laten vertalen (voor de lol) door zijn in Nederland studerende halfzus. Net als ik hekelde hij de onttakeling van de menselijke, creatieve radio, en vroeg zich af hoe autobiografisch mijn ervaringen uit het boek waren. ik onthulde dat ik alle kleine individuele minachtinkjes tijdens mijn tijd bij Veronica FM inderdaad een plek in mijn roman heb gegeven. Alleen een technocraat houdt het daar uit. Zelf had hij na vier arbeidsintensieve jaren de BBC achter zich gelaten. En hij rouwde daar niet om, kan ik je melden.

We spraken over de privatisering van de wereld. Niet alleen mbt radio. maar over het onontkoombare feit dat de 'Talpanisering' op alle vlakken van het maatschappelijk spectrum heeft toegeslagen. Het bedrijfsleven, weekbladen, de showbizznizz, de filmwereld. Hoevaak zie je nog een goeie film? Hollywood is een pretpark waar alles economisch uitberedeneerd wordt. De personages zijn plat, eendimensionaal, de stijl waardeloos, de spanning vlak. Je voelt domweg dat het in elkaar is gestoken op basis van formats en (on)doordachte economische psychologie. David Lynch meent zelfs dat alle nieuwe kunstvormen alleen nog een podium vinden op het world wide web. Een droevige constatering. Een tergende achteruitgang. Waarheen, waarvoor ? Slechts 1 gedachte biedt troost: zonder internet zouden we er waarschijnlijk nog erger aan toe zijn. Jung's synchroniciteit drong zich brutaal op. Amper tien minuten later kreeg ik een uitgenodiging voor een brainstormsessie met de oprichters van een nieuw internetstation.

Tik - tak. Weer geen woord opgeschoten.