Verdediging

Rob Stenders liet zich onlangs ontvallen dat zijn 'ondergang' bij Kink Fm in een stroomversnelling raakte op het moment dat hij een plaat van Abba draaide. Een wonderlijke zet, ingegeven door een nog wonderlijkere uitspraak van Johnny Rotten. Die had in op de BBC beweerd dat Abba 1 van de belangrijkste bands van de jaren 70 moesten heten. Rotten of niet, het algehele credo - van zowel de Kink aanhangers, als de crew luidde: "not done" Een band als Abba op een alternatieve zender als Kink da's vloeken in de kerk. Etiketjes zijn er om weggegooid te worden.

Vorige week had ik het gevoel dat ik om een soortgelijke reden de barricades op moest toen ik op Virgin Radio als gastdeejay twee tracks van het album The Invinsible Touch mocht draaien (en aan- en afkondigen) De Britten schreeuwden moord en brand. 'Duke' was toegestaan, of het vroegere, experimentele werk met Gabriel voor hun part, maar toch niet die 'coca cola plaat' uit '86. Wat meende ik me wel?

Waarom die jaren tachtig in het verdomhoekje van de (zogeheten) muziekcritici zitten is mij sowieso een raadsel geweest. Met gevoel voor ironie citeerde ik het commentaar van Brett Easton Ellis' psychopaat Patrick Bateman uit American Psycho voor. Tijdens een van de eerste hoofdstukken prijst hij de plaat de hemelen in met de woorden: "een verheven meditatie over het immateriele, verdiept met de betekenis van hun vorige albums." Bateman durfde Genesis te waarderen als band in zijn geheel. Legde "Robbery Assault" en "Battery" naast "We can't dance" "Fading Lights" en "I know what I like" en bezag het vanuit het perspectief van de bijbehorende tijdsgeest. In mijn visie groeiden de heren simpelweg mee met hun tijd en ervaringen en vonden ze in Invisible Touch het juiste evenwicht. Met "The Last Domino" als tussentijds hoogtepunt. Wat Tony Banks bezielde toen dit epos aan zijn brein ontsproot mag een wonder blijven, maar het is een van die adembenemende momenten uit de jaren 80. Zelden is liefdesverdriet persoonlijker, dramatischer en claustrofobischer bezongen en verklankt als hier. Dat vertelde ik daar dus ook voor die Virgin microfoon. Staan voor je zaak heet dat.

Binnenkort volgt er een nieuwe Genesis - tournee. Getuige het feit dat de nadruk zal liggen op hun eighties reportoire kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ook de heren zelf deze periode als hun artistiek hoogtepunt beschouwen. Helaas zijn ze daar bij Virgin nog niet achter.